(English translation below!)
GOEDGEKEURD
Is het narcistisch om te bloggen? Arrogant om te schrijven over jezelf? Gaan mensen mijn kleine ‘messages to the world’ uberhaupt lezen? De twijfels over het ‘bloggen’ zijn legio, maar mijn verlangen om te schrijven over dingen als de maatschappij waarin we leven, mijn gedachten over muziek en de cultuursector in het algemeen, samen met mijn ervaringen van het dagelijks leven is vele malen sterker.
Dus daarom: hier is ie dan, mijn eerste blog! Geschreven in een hectische, maar desondanks opwindende periode in mijn leven, waarin ik voor de eerste keer een jazz album onder mijn eigen naam heb gereleased.
Nowhere to hide, bro.. Met je billen bloot over de openbare paden van je vakgebied. En geen twijfel mogelijk: veel mensen gaan daar een oordeel over hebben. Je passeren op die muzikale paden en wijzen naar diezelfde kont die wel of niet ‘swingt’, wel of niet ‘origineel’ is, wel of niet ‘groovy’…
Iets dat voor mezelf ongelooflijk waardevol is wordt op een soort muzikaal football veld gegooid, stuiterend en rollend richting een ieder die het horen zal die ervoor kan kiezen de bal op te rapen en tegen zich aan te drukken of weer hard weg te trappen. Hmm, waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen?
Er zijn maar weinig mensen uit mijn inner circle van ‘creatieve collegae’ die niet onzeker zijn over hun spel, performance, hun ‘product’; of het nu een concert is of een opname. En op een bepaalde manier zijn opnames nog erger, ‘cause they’re here to stay! Niet meer zomaar te doen vergeten met een volgende gig de avond erna; eenmaal voorzien van jouw ‘GOEDGEKEURD’ stempel spuugt de cd-perser 500, 1000 of misschien wel meer edities van jouw ‘final mix’ uit, jouw licks en lijntjes, of ze nu geniaal zijn of echt fucked up. Voor eeuwig en altijd…
En toch, zelfs in deze abominabele cultureel-economische tijden, blijven musici albums produceren, de een na de ander. En waarom? De cd-verkoop is nog nooit zo dramatisch geweest dan de laatste jaren. De tijden dat je geld kon verdienen met je platen ligt ver achter ons.
Het ‘waarom’ kan eigenlijk alleen ECHT worden begrepen door de musici, de artiesten, de performers zelf. De sterke behoefte om iets te creeeren, om je voetafdruk achter te laten in dit modderige muzikale landschap, om een statement te maken waar je je op dat moment muzikaal bevindt, kan je plotseling grijpen en daarna voor eeuwig bij je blijven.
Het wordt mij door een enkele recensent terecht ‘verweten’ dat dat bij mij even geduurd heeft. Jarenlang tourde ik met andere bands en schuwde ook talloze commerciële producties niet. Eigen muziek? Ik voelde het nog niet… En of het nu luiheid of realisme was, ik ging dat ‘dus effe niet forceren’.
Maar beter laat dan nooit kreeg de ‘creative urge’ mij 2 jaar terug dan toch te pakken. Opeens wilde ik schrijven, maken, creëren, vormen, doen!! Ik moest plotseling ‘statements’ maken, en deze eerste FLOW plaat smaakt naar zoveel meer dat ik de laatste tijd bevriende producers begin te stalken dat we ‘iets moeten gaan maken samen’. Wordt ik dan toch ‘muzikaal volwassen’?
Theodore Roosevelt zei:
“Niet de criticaster is belangrijk, of de man die met zijn vinger wijst naar iemand die net gevallen is, of degene die altijd weet wat je ‘had moeten doen’. Alle credits gaan naar degenen in het midden van de arena, gezicht bedekt met zweet, stof en bloed. Ze zijn niet perfect, maar kiezen ervoor om te doen wat ze doen. Zij weten de ware betekenis van enthousiasme, van diepe voldoening van de devotie voor een doel groter dan zijzelf..”
APPROVED
Am I a narcist for wanting to blog? Is it arrogant to write about yourself? Are people even going to read my little ‘messages to the world’? The questions that pop up in my head NOT to write a blog for my website were numerous, but still my desire to write stuff about my vision on things like humankind and society, my thoughts on music and arts/culture in general and my experiences dealing with daily life is way stronger.
Therefore here it is, my first blog! Written in a hectic, busy but nonetheless exciting period in my life, in which I released a jazz album under my own name for the very first time.
Nowhere to hide, bro.. Walking through the streets of music butt-naked and no question ‘bout it: a lot of people are gonna judge you. Passing you by on those streets, pointing at that same butt for either being ‘swinging’ or not, ‘original’ or not, ‘groovy’ or not..
Something incredibly valuable to me will be thrown on the field of music like a football, rolling and bumping towards people who can either pick it up and press it against their body or kick it away. Hmm, why did I start this thing in the first place?
There are very few people in my inner circle of ‘creative collegues’ not feeling insecure about their performances, their ‘product’ – whether live or on recordings.
And in some ways recordings are even worse, ‘cause they’re here to stay! No way fixing that with the next gig on the following night; once you’ve put your big APPROVED-stamp on the final mix, the cd-presser will spit out 500, 1000 or even more copies of your licks and lines, whether they are genius or completely fucked up, for eternity.
And yet, even with the recent abominable culture-economics, people keep producing jazz-records on after another. And why? CD sales have never been more lousy than in the last few years. The period where cd’s could make you some money is way beyond us.
Actually, the ‘why’ is only REALLY understood by the musicians, artist, performers themselves. The urge to create something, to leave your footprint in the muddy landscape of music, to make a statement of where you are at that point, to swing your music into the world, can suddenly grab you and stay with you for a long time.
One critic pointed out that it took quite some time for me. For years, I toured with bands other than my own and also found myself doing lot’s of ‘commercial’ work. My own music? Didn’t feel it yet… And wether it was laziness or realism, I wasn’t gonna force myself into it yet.
But eventually the ‘creative urge’ grabbed me tight, about two years ago. I suddenly wanted to write, make, create, form, do!! My statement had to be made, and this first FLOW record feels so fulfilling that I’m stalking my friended producers to ‘create something together’. Am I musically growing up?
Theodore Roosevelt said:
“It’s not the critic thats important, or the man pointing his finger to someone that just tripped, or the one who always knows what you should have done. All credits go to those who stand in the arena, face covered with sweat, dust and blood. They are not perfect, but they choose to do what they do. They known the true meaning of enthousiasm, the deep fullfillment of devotion to a cause greater then themselves..”